ادعای ذِکریّت
دومین ادعای علیمحمد شیرازی، «ذِکریّت» بود.
البته، چون این ادعا، به همراه ادعای بابیت بوده، شاید در میان دیگر ادعاهای وی محسوب نشده باشد لکن استاد «عزالدین رضانژاد»، متخصص و پژوهشگر مبحث مهدویت و نقد فرق انحرافی، آن را به عنوان ادعای مجزا آورده:
«سید علی محمد شیرازی، پس از آن که لقب «باب» را به طور رسمی...
یدک کشید، در آغاز امر، بخش هایی از قرآن کریم را با روشی که از مکتب شیخیه آموخته بود، تأویل و تصریح کرد که امام دوازدهم شیعیان، او را مأمور داشته تا جهانیان را ارشاد کند و خویشتن را «ذکر» نامید. مقام «ذکر» و «فؤاد»، بالاترین مراحل سلوک است...»
«وی[علیمحمد شیرازی]، در آغاز تفسیرش بر سوره ی یوسف می نویسد:
الله قد قدر أن یخرج ذلک الکتاب فی تفسیر أحسن القصص من عند محمد بن الحسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن أبیطالب، علی عبده، لیکون حجة الله من عند الذکر علی العالمین بلیغا، [1] .
ترجمه: همانا، خدا مقدر کرده که این کتاب، از نزد محمد، پسر حسن، پسر علی، پسر محمد، پسر علی، پسر موسی، پسر جعفر، پسر محمد، پسر علی، پسر حسین، پسر علی، پسر ابیطالب، بر بنده اش برون آید تا از سوی ذکر (سید علی محمد) حجت بالغه ی خدا بر جهانیان باشد.»
همان گونه که می بینید وی پس از بابیت، قائل به مقام «ذکریت» نیز شده است.
نکته دیگر این که: طبق این شاهد، او امام زمان علیه السلام را قبول دارد و ایشان را به عنوان امام دوازدهم می شناسد بنابر این، بر خلاف آن چه که بهائیت ادعا می کند، وی در ابتدای امر، ادعای مهدویت و قائمیت ندارد بلکه بعدا ادعای مهدویت را مطرح می کند یعنی حدود سه سال بعد.
استفاده از کتاب «از شیخی گری تا بابی گری»، عزالدین رضانژاد_ مبحث ادعای ذکریت.
[1]- احسن القصص، علیمحمد شیرازی، ص 1؛ ر.ک: دانشنامه جهان اسلام، ج1، ص 17.
