خدای زندانی بهائیان
میرزا حسینعلی نوری، رهبر بهائیان در طول عمر خود چندین ادعا داشت؛ یکی از آن موارد که البته بهائیان آن را نمی پذیرند ادعای الوهیت است هرچند که این ادعا در کتب وی به صورت مستند آمده:
بهاءالله (حسینعلی نوری) می گوید: «إسمع ما یوحی من شطر البلاء علی بقعۀ المحنۀ و الإبتلاء من سدرۀ القضا أنه لا اله الا أنا المسجون الفرید»
ترجمه: بشنو آن چه را که وحی می شود از مصدر بلا بر زمین غم و اندوه، از سدره قضا به این که نیست خدایی، جز من زندانی یکتا.[1]...
بهاءالله - رهبر بهائیان
در جای دیگر می گوید: «إن الذی خلق العالم لنفسه قد حبس فی أخرب الدیار بما اکتسبت أیدی الظالمین»
ترجمه: آن که جهان را برای خود خلق کرد، در خراب ترین مکان ها به دست ستمکاران زندانی است.[2]
در تاریخ بهائیت می خوانیم که حسینعلی نوری در جریان ادعای خود (یعنی رهبری بابیان، که در نهایت به بهائیت منجر شد) با برادر خود میرزا یحیی نوری معروف به «صبح ازل» درگیری پیدا می کند و چون این درگیری موجب می شود حکومت عثمانی احساس خطر کند لذا دو برادر را از هم جدا کرده، به همراه پیروان خود تبعید می کند؛ میرزا یحیی را به قبرس و میرزا حسینعلی را به عکا، واقع در فلسطین می فرستد. دو مطلب فوق، در آن وادی از حسینعلی صادر شده که خود را خدایی زندانی می نامد که توسط بندگان خود مورد ظلم واقع شده است.[3]
