از ادعای بابیت تا ادعای خدایی
علیمحمد شیرازی که در تاریخ مدعیان، به نام «باب» شناخته می شود، به همین یک مورد بسنده نکرده و تا حد ادعای خدایی پیش رفته.
بر اساس تاریخ، در پنجم جمادی الاولی سال 1360 هجری قمری در حضور ملا حسین بشرویه (ملقب به باب الباب)، بابیت خود را اعلام می کند مدتی بعد، ادعای مهدویت و قائمیت، پس از آن نبوت و پیغمبری و در نهایت، الوهیت و خدایی. سیر این ادعا ها تا سال 1266 ادامه پیدا می کند تا وقتی که تیر اجل، او را مهلت بیشتر نمی دهد.
همان گونه که گفته شد، اولین ادعای علیمحمد شیرازی، ادعای بابیت بود.
به روایت تاریخ، پس از مرگ سید کاظم رشتی و «پس از انتشار جانشین شدن سید علی محمد [او] در سال 1260 ه.ق، فرصت را غنیمت شمرد، از استقبال عده ای از شیخیه استفاده کرد، پای را از جانشینی استادش فراتر نهاد و در خانه ی خود، در شیراز، نخستین بار دعوت را به ملا حسین بشرویه آشکار ساخت و خود را باب امام دوازدهم شیعیان (یعنی واسطه ی میان مردم و امام زمان علیه السلام) معرفی کرد. بر این اعتقاد اصرار داشت که برای پی بردن به اسرار و حقایق بزرگ و مقدس ازلی و ابدی، باید مردم به ناچار از «در» بگذرند و به حقیقت رسند. لذا می گفت: «مردم، باید به من ایمان آورند تا به کمک من - که واقف به اسرار هستم - بر آن اسرار دست یابند.»
منبع: کتاب از شیخی گری تا بابی گری، عزالدین رضانژاد_ مبحث ادعای بابیت.
